Hebräer 13, 15-16

Klaus-Georg Poehls

Leewe Gemeende,

Tokamen Sünndag sitt wi, die Marafiki-Grupp um düsse Tied in’n Gottesdeenst in Lupombwe. Wi stellt uns op Kisuaheli vör – dat ward’n ganz annern Schnack wesen as hüüt op Platt de Predig to hooln.

Ok ward dat wohl dree orrer veier Stunn duern – dor schient se Tied to hebben för Gott un för Gemeenschap.

Ik frag mi sülms, wo dat wohl warrn schall, off wi wohl heel nie liernen ward, unsen Gott Loff un Dank to seggen – in de dore Armot, mit de dore Lüüd un ehr Freid un ehren Kummer.

"Veelen Dank" bedüüt "ashante sana", so wiet sünd wi al mit uns Spraakkennis. Awers dat is man blots de een Bedüden. Toglieks bedüüt "ahsante sana" "Dat het bannig woll daan". Un nu kanns du gor nich anners, as dien Gegenöver antokieken un antogrienen. So mannichmal seggt wi automaatsch "Veelen Dank" un kiekt nich up un meent dat nich. Nu al heff ik liernt över uns Partnerschap "Veelen Dank to seggen un "Ahsante sana" to dinken: Veelen Dank, dat het bannig woll daan."

Kann ik up düsse Wies Dank seggen, denn heff ik dat Goode spört, dat mi schinkt worrn is, ik legg dat Goode op mien Tung un geev dat trüg. Un de anner, den ik Dank segg, de süht dat un hörrt da un kann dat annehmen. Dat Goode ward groot, warrd duppelt un driefach. Dank seggen liehrt uns, dat Leven leev to hebben. Un de, de uns dat Leven un sien Schöönheit schinkt hett, de hett sien Wollgefalln.

In’n Breef an den Hebräers leest wi:

"So laat uns denn dörch Christus jümmerto Gott en Loffoffer darbringen. Dat is de Fucht vun de ehr Lippen, de sienen Namen priesen doot. Vergeet dat ja nich: Doot wat Goods un geevt wat af! An so’n Offers hett Gott nämli Gefalln."

Focus, dat Nahrichtenmagazin, hett sien Utgaav för düsse Week överschreeven mit "De Kunst vun dat Loffseggen – die Kunst des Lobens". Dor schrievt se, Düütschland schall ne Loff-Wööst wesen. Un wenn dat mal Loff to seggen givvt, denn is dat jümmers vun ünnen nah baben. Awers de dor baben, de warrd all ehr Leevdag nich de dor ünnen Loff seggen. Denn, so dinkt sik dat Etymologisch Wöörbook, "Loff" schull wohl vun "Loof" avstammen – nicht all dat Loof, wat nu op uns Straaten liggt, sünner dat Loof, dat se de Minschen inst um’n Kopp wunnen hebbt – as’n Siegerkranz. Un ok de Christen hebbt ehrn Bidrag leist: De Minsch ünnen hett Gott baben sien Loff to singn – deit wi hüüt. Un dat schient, Focus hett Recht.

Is nich ganz so.

"So laat uns denn dörch Christus jümmerto Gott en Loffoffer darbringen." Christus is dat Maat för all de Loffoffers, för all den Dank. Sünner em kann Dank seggt warrn un de is dicht an Blasphemie bi orre minnachtig de Minschen gegenöver. Christus hett uns inwiest in’t Leven, hett uns as Minschen aneenanner wiest över jedeen Grinz henweg un he verbüddt jedeen Dank, de sik över anner Minschen stellt – vun wegen "Gott wees Dank, ik bün nich so as de dor"!

He verbüddt uns jedeen Dank an den lebennigen Gott, wenn dat anne Offer geven hett as dat Dankoffer sülmst, ok wenn uns Feend Offer worrn sünd. He verbüddt uns jedeen Dank, de sik hinwegsett hett över Gott sien Schöpfung – vun wegen Gott wees Dank, wi hebbt Strom un rein Water, schietegal wat de annern hebbt orrer uns Kinners kriggt.

Dankborkeit dörch Christus geiht na baben – un nimmt allns, wat ünnen is, mit. Un von baben geiht se trüch un dal nah ünnen un kiekt ganz anners, kiekt ganz niet op allns, wat hier ünnen is, noch veel wieder ok, as ik ünnen bün. Wi kennt se doch, de nix to danken hebbt, de alleen sünd, krank ok krank vör Angst. Wenn ik an düsse Miscne dink, denn ward mi weh üm’t Hart, denn warrd mien Dank ganz lies. Denn bruuk ik de Dankborkeit dörch Christus, de dorvun vertellt, dat all dat Lieden un dat Bangwesen un ok de Dood nich, dat Danken vermasseln kann. Se warrd ehr eegen Leed singen; Dankborkeit dörch Christus fieert ehr eegen Operstahn.

Un all dat nu nich eenmal in’t Johr, sünnern dagdääglich.

"So laat uns denn dörch Christus jümmerto Gott en Loffoffer darbringen. Dat is de Fucht vun de ehr Lippen, de sienen Namen priesen doot. Vergeet dat ja nich: Doot wat Goods un geevt wat af! An so’n Offers hett Gott nämli Gefalln."

Dankborkeit dörch Christus blifft nich bi’t Woort. Wenn ok dat Woort al bannig wat utlösen kunn.

Lena Lieblich – wat för’n Naam! – hett schreven: Männich Minschen weet gar nich, wo wichtig dat is, dat se dor sünd. Männich Minschen weet gar nich,wo good dat is, se to seen.

Dat al is Goods doon un afgeeven. An so’n Offers hett Gott sien Gefalln. So – hest Du denn hüüt al dien Fruu, dien Mann, die Kind, dien Neegsten löövt? Dink an Gott dörch Christus, denn kümmt dat licht vun de Tung. Amen.

Männich Minschen weet gar nich, woveel Troost in ehr fründlich Gesicht steckt.

Männich Minschen weet gar nich, wo woll ehr Neegde deiht. Männich Minschen weet gar nich,woveel elenniger wi ahn ehr weern. Männich Minschen weet gar nich, dat se een Himmelsgaav sünd.

Se würrn dat wohl weeten, würrn wi se dat seggen.