Plattdeutsche Predigt

Klaus-Georg Poehls

Predig "Gottvadder buut op uns un glöövt an uns."

Gnaad wees mit ju un Freeden vun den, de dor weer un de dor is und de dor kümmt. Amen.

Leev Gemeende!

"Mir ein gor nix füng he an" so hett Boy Lornsen över Gott schreven in sien lüttet Book "Sien Schöpfung un wat achterno keem". So is dat mit Gott, nich blots bi de Schöpfung – ok bi uns, bi jeedeen Minschen. Meestendeels fangt Gott mit rein gor nix an. Un so is dat ok in’n Doot: mit rein gor nix fangt he an und lett nied Leven warrn. Sien Schöpfung is jümmers noch in Gang. Se steiht nich blots an’n Anfang vun de heele Welt, se is stüttig an’t Wark. "creatio continua" seggt de Theologie dorto.

Un lang, lang, lang haarn de Minschen dacht un beed un sungen, dat’t nich opholn warrd Sünn un Regen, Floot un Ebb, un dat’t in Grooten un Ganzen de Sünn goot is un ok de Reegen, dat dat’t Water sien Grinz hett un för all de Mischen un Planten un Deerten noog dorvun op uns Eerd is.

Lang hett de Minsch sik dorop verlaaten, dat Gott dat allns inne Reeg hüllt, so as he dat Noah nah de Sintfloot toseggt hett: "All Daag, de de Eerd besteiht, blifft dat so: Saien un Maihen, Küll un Warms, Sommerdag un Winterdag, Dag un Nacht, dat schall nich ophörn."

Un so hett de Minsch de Schöpfung sik sülvst odder Gott överlaaten, is sien eegen Verantwoorden ni nahkommen. Un de Sünnenschien is gefährlich woorn un de Regen schietig. Mit rein

gornix füng Gott an – hört de Minsch nu mit rein gornix op? In Hilligendamm sitt uns Politikers tosamm. Wat künnt se tostann bringen, wenn Schorsch Busch, de Präsident vun de USA meent, se schulln noch n beeten töven - nicht mit’t Hanneln, sonnern mit Schnacken?

"Nu sorgt sik doch ja nich so…" see Jesus in’t Evangelium, "fraagt doch erstto nah Gott sien Riek un nah sien Gerechtigkeit!"

Dat kann nich bedüüden, dat wi uns keen Sorgen üm de Schöpfung maaken schöllt. Jesus güng dat um dat "Sik sülvst sorgen" un hüüt schulln wi toföögen: üm dat Vör-sorgen. Wo dat aflöppt, dor hett de Minsch blots sik sülvst in’n Blick, nich de annern un gor nich de Schöpfung. Un toglieks is he nich in de Nutied, in de Gegenwort, he is mit sien Gedanken inne Tokunft. As’n Brummkreisel dreiht he sik um sik sülvst un is doch nich bi sik sülvst un ok nich bi Gott un de anner Minschen. Wann wohl schuul he bi de Schöpfung weesen?

Boy Lorensen hett Gott in sien Book düsse Gedanken toschreeben:

"Mann schall sien eegen Wark vertruun.

Ik will mol op den Minschen buun.

Ik geev em Kopp, ik geev em Hart.

Nu mööt wi sehn, wat dorut ward…"

Gott buut op uns un he glöövt an uns. He is uns Schöpfer, he kann in unsen Kopp un in uns Hart kieken – un wat he dor süht, kann em nich affholen, an uns to glööven. Schull he mehr sehn künnen as unseneen?

Ik glööv, he süht blots anners; he hett en annern Blick. Dat is de "Ik heff di leef Blick". Dormit kiekt he op sien heele Schöpfung, ok hüüt noch, un süht, dat allns goot is, sinnvull un schöön.

Dormit kiekt he op dat allns, wat Minschen anricht hebbt un anricht. Un he fragt uns: Sühst du denn nich de anner Wirklichkeit, över de ik segg heff, se is goot, se is sinnvull un schöön? Sühst du denn nich uns gegensietig Afhangigkeit un uns gemeensam Verantwoorden för de Schöpfung?

Gott will uns Oogen för den tweeten Blick wiet open maaken. Un denn künnt wi hüüt op de Elv kieken un se is nich blots de Elv un nich blots Water - se is en Strom, se is en Speegel för den Heben und de Sünn, se is uns Sehnsucht nah dat Wiede un is uns Heimat.

Un so kiek di den Minschen an un de Vagels un de Deerten – mit Gott sien’n "Ik heff di leef Blick". Un du warrst seggen: "Danken will ik di, Gott, wunnerbar sünd ja dien Warken. Mien Seel ward dat wies." Un ganz sacht kanns du Gott sien Vertruun verstaan un ok an den Minschen glööven un op em buun. Ganz so as Gott dat deit.

Un Godd sien Freden, de wiet över dat rutgeiht, wat en Minsch sik utdinken kann, bewohr juch Harten un Sinn’n in Christus Jesus. Amen